Ο Σπύρος Π. θεωρεί τη δεκάχρονη κόρη του Αθηνά το πιο εφευρετικό άτομο που γνωρίζει. Αυτό την καθιστά φυσικά έναν από τους καλύτερους συνεργάτες του.
Μας αρέσει να δουλεύουμε σε πολλά σχέδια ταυτόχρονα.
«Γεμίζουμε ένα τετράδιο με ιστορίες: αρχίζει ο ένας, συνεχίζει ο άλλος και το πάμε εναλλάξ μέχρι να νιώσουμε ότι η ιστορία έφτασε στο τέλος της. Σε ένα άλλο τετράδιο, σχεδιάζουμε το σπίτι των ονείρων της, με όλα τα δωμάτιά του. Μου είπε ότι εγώ θα είμαι ο αρχιτέκτονας που θα το κτίσει όταν έλθει η ώρα, έτσι προσπαθώ να της φέρομαι όπως σε έναν πελάτη, όταν δουλεύουμε σε αυτό. Θέλω να καταλάβει τη διαδικασία και να την πάρει σοβαρά. Αναλύουμε κάθε ιδέα που έχει και όταν προσθέτουμε κάτι εδώ κι εκεί, εξετάζουμε τι σημαίνει για τη συνολική δομή».
Ο Σπύρος λατρεύει να της δείχνει τις τεχνικές που χρησιμοποιεί στη δουλειά του: τα υλικά, τα χρώματα, τις υφές τους και πως να τα συνδυάζει. «Δεν της αρέσει και τόσο να τη διδάσκω, με την έννοια να της δείχνω πως να κάνει κάτι. Αυτό που χαίρεται περισσότερο είναι όταν της αποκαλύπτεται κάτι, να με παρακολουθεί, να ρωτά και να δοκιμάζει μόνη της. Μπορεί ν’ αρχίσει με τον δικό μου τρόπο, αλλά σύντομα ξεφεύγει και επινοεί μια δική της μέθοδο».
Και πιάνω τον εαυτό μου να σημειώνω αυτά που λέει και πως τα σκέφτεται. Πάντα μαθαίνω κάτι από τους πειραματισμούς της.
Περιγράφει την Αθηνά ως ένα άτομο εξωστρεφές, με φυσική παρατηρητικότητα, που έλκει άκοπα τους άλλους κοντά της. «Είναι θερμή και ευγενική και έτσι είναι εύκολο να συνδεθεί με τους άλλους γύρω της, να δει τι χρειάζονται και να το προσφέρει. Για παράδειγμα, είχα πρόσφατα προγραμματίσει να κάνουμε ένα ταξίδι οι δυο μας στο Παρίσι, για να την πάω στη Ντίσνεϊλαντ. Ήθελα να προτείνω στη σύντροφό μου, την Έμιλι, με την οποία ξέρω ότι τα πάνε καλά, να έλθει μαζί μας, αλλά δεν ήξερα πως θα δεχόταν η Αθηνά την ιδέα να ταξιδέψουμε όλοι μαζί. Κατά κάποιο τρόπο ένιωσε ότι ήταν κάτι που με απασχολούσε και μια μέρα με ρώτησε μόνη της αν θέλω να καλέσω την Έμιλι για να περάσουμε περισσότερο χρόνο μαζί οι τρεις μας. Σ’ αυτή την περίπτωση, η διαίσθησή της και το ανοικτό της μυαλό μας επέτρεψαν να μοιραστούμε πολλές ωραίες στιγμές και να ανακαλύψουμε πόσο καλή ομάδα μπορούμε να γίνουμε».
Ο Σπύρος λέει ότι αυτό που απολαμβάνει περισσότερο στην πατρότητα είναι τέτοιου είδους εμπειρίες που επιτρέπουν την βαθύτερη αλληλοκατανόηση. «Χαίρομαι να βλέπω πως όλα αυτά που δημιουργούμε μαζί έρχονται ως αποτέλεσμα αυτής της ιδιαίτερης σχέσης, της προσωπικής μας ιστορίας που δημιουργεί μια εντελώς δική μας γλώσσα. Κάθε ευκαιρία που έχουμε να έλθουμε πιο κοντά, να δείξουμε ο ένας στον άλλο το αμοιβαίο ενδιαφέρον μας, ότι συνδεόμαστε με έναν τρόπο που μόνο εμείς μπορούμε, είναι κάτι το απίστευτο και με βοηθά να κατανοήσω καλύτερα πως να της δώσω αυτό που χρειάζεται για να βρει την εσωτερική της αρμονία».
Ακούω, αισθάνομαι, ψάχνω, είμαι πάντα σε επαγρύπνηση αλλά ταυτόχρονα σέβομαι τον χώρο της, είμαι πάντα κοντά όταν με χρειάζεται – όλα αυτά είναι για μένα τρόποι να βρίσκω την κατάλληλη ισορροπία και να γίνω ο πατέρας που θέλω να είμαι για την κόρη μου.