Ο Γιάννης Β. ήδη διδάσκει στην Άλκηστη, την επτάχρονη κόρη του, τη σημασία του εθελοντισμού. Τόσο αυτός όσο και η μητέρα της την έχουν πάρει μαζί τους κάποιες φορές για να μαγειρέψουν και να διανείμουν γεύματα στους άστεγους.
Θέλω να μεγαλώσει καταλαβαίνοντας πόσο σημαντικό είναι να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Δε θέλω να δει έναν ζητιάνο μόνο σαν κάποιον εξωτερικά ταλαιπωρημένο, κάποιον που πρέπει να αγνοήσεις, αλλά να δει ένα άτομο που αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα αυτή τη στιγμή. Και είναι πιθανότερο να περιοριστεί αυτό το πρόβλημα αν δείξουμε λίγη καλοσύνη, παρά αν προσπαθούμε να το αγνοήσουμε.
Η κοσμοθεωρία αυτή του Γιάννη έχει τις ρίζες της στα πολλά ταξίδια που έχει κάνει, από τότε που ήταν 17 χρονών. Θεωρεί ότι μια από τις καλύτερες επιλογές του ήταν ότι αποφάσισε να γνωρίσει τον κόσμο, πέρα από τα όρια της Δυτικής Ευρώπης, και είναι κάτι που προσμένει να δείξει στην Άλκηστη όταν μεγαλώσει λίγο. «Προς το παρόν, την έχω πάει στο Λονδίνο, το Παρίσι και σε αρκετά ελληνικά νησιά το καλοκαίρι», μου λέει. «Όλα ήταν υπέροχα, αλλά θέλω να δει μέρη της Αφρικής, της Ασίας και του κόσμου που είναι πολύ διαφορετικά και κατά κάποιο τρόπο είναι πιο κοντά στην πραγματική ζωή.
Θέλω να μεγαλώσει μαθαίνοντας να εκτιμά περισσότερο διαφορετικούς πολιτισμούς, να δει πώς ζουν οι άνθρωποι σε αυτά τα μέρη και τι πρέπει να κάνουν για να επιβιώσουν. Τα ταξίδια σου δείχνουν ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα στη ζωή πέρα από τον κινηματογράφο, τα παιχνίδια και τα επώνυμα ρούχα.
Ελπίζω ότι έτσι θα εκτιμήσει αυτά που ήδη έχει και ότι θα αποκτήσει κίνητρο για να τα εκμεταλλευτεί όσο μπορεί». Με αυτές τις σκέψεις κατά νου, ο Γιάννης λέει ότι προσπαθεί να είναι προσεκτικός για να μην την κακομάθει, αν και παραδέχεται ότι αυτό είναι δυσκολότερο τώρα που τη βλέπει μόνο δυο φορές την εβδομάδα, μετά τον χωρισμό με τη μητέρα της.
Όταν την έβλεπα κάθε μέρα, ήταν ευκολότερο να πω όχι όταν μου ζητούσε ένα παιχνίδι ή καραμέλα σε κάθε μαγαζί που μπαίναμε. Τώρα νιώθω ένοχος μερικές φορές, γιατί πάντα σκέπτομαι πόσο δύσκολος ήταν ο χωρισμός γι’ αυτήν και θέλω να της πω «ναι» για να τη δω να χαμογελάει.
Μετά το διαζύγιό τους, η Άλκηστη που έκανε μόνο μπαλέτο, πρόσθεσε στις εξωσχολικές της δραστηριότητες βόλεϊ, Αγγλικά, ακροβατικά και ζογκλερικά. «Δεν θέλαμε να τη φορτώσουμε τόσο» μου λέει, «αλλά επέμενε, λέγοντας ότι ήθελε πάρα πολύ να δοκιμάσει καινούρια πράγματα. Ένα κομμάτι του εαυτού μου ανησυχεί ότι απλά ψάχνει να βρει τρόπους να αποσπαστεί από την σκέψη του χωρισμού. Αλλά προς το παρόν δείχνει να απολαμβάνει πραγματικά την πρόκληση, οπότε το δέχομαι».
Όσο και αν ήταν δύσκολος ο χωρισμός για όλους, ο Γιάννης παραδέχεται πως το διαζύγιο δυνάμωσε την σχέση με την κόρη τους, με τρόπους που δε θα μπορέσει να της εξηγήσει πλήρως μέχρι να μεγαλώσει.
Όταν έχεις μια πιο συμβατική οικογενειακή κατάσταση, ειδικά αν είσαι άντρας, συχνά αφήνεις στη γυναίκα σου κάποιες ευθύνες για το μεγάλωμα των παιδιών. Καθαρίζω και της μαγειρεύω, τη ντύνω και την ετοιμάζω, πράγματα που παραδέχομαι ότι δεν έκανα πριν χωρίσουμε. Τώρα μιλάμε πολύ περισσότερο με την Άλκηστη και της μαθαίνω καινούρια πράγματα από το μηδέν αντί να συμπληρώνω απλά κάποια κενά. Τώρα κάνουμε τα πάντα μαζί.