Όσο μεγάλωναν οι κόρες του Γκάρι Β., η Ιμογένη και η Εύα, 32 και 30 χρονών σήμερα, τα σαββατοκύριακα και οι διακοπές ήταν οι μόνες στιγμές που περνούσαν μαζί. Οι υποχρεώσεις του ως αρχαιολόγος, ένα ενδιαφέρον αλλά απαιτητικό επάγγελμα, τον ανάγκασαν να μείνει στην Κόρινθο, αρκετά μακριά από την Αθήνα, όπου τα παιδιά πήγαν στο σχολείο. Αν και δεν ήταν ιδανική η κατάσταση για την οικογένεια, ο Γκάρι κληροδότησε στα κορίτσια το πάθος του να δουλεύει στην ύπαιθρο και την περιέργεια του για ότι αφορά τη φύση, κάτι που διαμόρφωσε τελικά τη συνέχεια της ζωής τους.
Όποτε ήταν δυνατόν, λέει, δούλευαν όλοι μαζί στον κήπο του. Και τα δύο κορίτσια παρακολουθούσαν προσεκτικά καθώς τους μάθαινε για τα φυτά και πως να τα φροντίζουν, όπως και για τα κατοικίδια ζώα που ζούσαν στο κτήμα. Ο Γκάρι πιστεύει ότι αυτές οι βάσεις τις βοήθησαν να γίνουν στοργικά και συμπονετικά άτομα, ενώ συνέβαλαν στην επαγγελματική τους σταδιοδρομία: Η Ιμογένη δημιουργεί και φροντίζει ξηροτοπία, άνυδρους κήπους, στο νησί των Παξών, ενώ η Εύα μαθαίνει σε άτομα με ειδικές ανάγκες να φροντίζουν τα ζώα.
Ο χρόνος που περνούσαν χωριστά, σε συνδυασμό με το άγχος της δουλειάς του, δεν ήρθε χωρίς συνέπειες, όπως παραδέχεται. Περνούσε πολλές ώρες με δύστροπους και ισχυρογνώμονες συναδέλφους του και συχνά κουβαλούσε τις δυσκολίες του στο σπίτι και κατέληγε να τις φορτώνει στις κόρες του. Ο Γκάρι θυμάται μια καλοκαιρινή μέρα που μάλωσε με την Εύα, λέγοντας της να σταματήσει να κάθεται μπροστά στην τηλεόραση σαν φυτό. Αντί να φύγει τρέχοντας από το δωμάτιο ή να χτυπήσει την πόρτα πίσω της, η Εύα, σε μια επίδειξη ανυπακοής, έπιασε ένα κλαδευτήρι και έκοψε το καλώδιο της τηλεόρασης. Σοκαρισμένος από την ακραία επικινδυνότητα της πράξης της, για να μην αναφέρουμε και την αυθάδεια, ο Γκάρι έχασε επίσης την ψυχραιμία του. Άρπαξε την τηλεόραση από τη βάση της, πήγε στο μπαλκόνι και την πέταξε στον κήπο. «Ακόμη το μετανιώνω» μου λέει.
Μακάρι να μπορούσα να είμαι πιο ισορροπημένος και λογικός, απλά ξέσπασα και έτσι δημιουργήθηκε μια ανεξίτηλη εικόνα που δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν πριν περάσουν αρκετά χρόνια.
Τώρα, είναι πλέον σε θέση να βάλουν το περιστατικό στη σωστή του διάσταση, καθώς και οι δικές τους αντιδράσεις στις πιέσεις που τυχαίνουν στη ζωή είναι μερικές φορές ασταθείς. Απλά τότε ήταν τρομακτικό γι’ αυτές.
Καθώς η Ιμογένη επέλεξε να ζήσει στην Ελλάδα, ο Γκάρι λέει ότι μπόρεσε να αναπτύξει τη σχέση τους πολύ περισσότερο μέχρι τώρα από ό, τι με την Εύα, που σπούδασε στο πανεπιστήμιο στο Ηνωμένο Βασίλειο και επέλεξε να συνεχίσει να ζει εκεί. Ο Γκάρι και η Ιμογένη εργάζονται μαζί σε ένα έργο πάνω από δέκα χρόνια, μελετώντας τι συμβαίνει όταν τα φυτά αρχίζουν να ανακάμπτουν χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση σε ένα εγκαταλελειμμένο χωριό κοντά στην Κόρινθο. Μαζί, αναπλάθουν αφηγήσεις για τους ανθρώπους που ζούσαν εκεί, πώς άλλαξε το περιβάλλον και ποιες προσθήκες που είχαν κάνει παρέμειναν, όταν εκείνοι έφυγαν.
Μου άρεσε τόσο να δουλεύω δίπλα της, να κάνω κάτι που λατρεύω και να βλέπω ότι και γι’ αυτήν είναι σημαντικό.
«Και τώρα αρχίζει να με προσεγγίζει για να πάρω μέρος στα δικά της έργα. Θέλει να ανακαινίσει μερικά από τα παλιά κτίρια εδώ γύρω που καταρρέουν, λόγω της ερήμωσης της υπαίθρου, να κάνει ένα είδος οικοτουρισμού, όπου εκείνη θα καλλιεργεί τα φυτά, η Εύα θα δουλεύει με τα ζώα, ζητώντας τις συμβουλές μου και τη βοήθειά μου για ό,τι χρειαστεί. Είναι η ευκαιρία να συνεργαστώ στενά και με τις δύο μου κόρες, κι ο καθένας να κάνει αυτό που του αρέσει πραγματικά συνεισφέροντας στην επιτυχία όλου του έργου – ζω ένα όνειρο».
Ο Γκάρι λέει ότι η Ιμογένη και η Εύα συνεχώς του αποκαλύπτουν τι σημαίνει να είσαι μια γυναίκα που μεγαλώνει στον σύγχρονο κόσμο, που είναι φτιαγμένος, όπως τώρα κατανοεί, για να δίνει πλεονεκτήματα κατά κύριο λόγο στους λευκούς άντρες. «Και οι δυο κόρες μου είναι συνειδητοποιημένες κοινωνικά και ευαίσθητες στις διακρίσεις», μου λέει. «Καταλαβαίνουν ότι οι περισσότεροι άντρες δεν θα αντιμετώπιζαν τις δυσκολίες που συναντούν καθώς προσπαθούν οι ίδιες να στήσουν τις δουλειές τους. Καταλαβαίνουν επίσης από την άλλη πόσο τυχερές είναι που έχουν αυτά που έχουν, και που δεν έχουν άλλοι, καθώς βλέπουν καθημερινά περιπτώσεις περιθωριοποίησης.
Αν κατανοώ καλύτερα τι συμβαίνει στον σύγχρονο κόσμο, αν έχω γίνει πιο μοντέρνο και συμπονετικό άτομο, και νομίζω ότι έτσι είναι, πρέπει να ευχαριστήσω τις κόρες μου γι’ αυτό.