Ο Γιάννης Κ. είναι ένας πατέρας που αγωνίζεται να αποφύγει τα στερεότυπα που συνοδεύουν την ανατροφή μιας κόρης. Η Όλεια, δυόμισι χρονών, δε φοράει ροζ από την κορφή ως τα νύχια, ούτε παίζει μόνο με τις κούκλες της. Όπως μου λέει ο Γιάννης, τα πρώτα της παιχνίδια ήταν τρένα, μπάλες και lego, που ανήκαν στον μεγαλύτερο αδελφό της και βρίσκονταν ήδη στο σπίτι τους. Το αποτέλεσμα είναι ότι η Όλεια έχει μάθει ήδη να χρησιμοποιεί τη φαντασία της για να δημιουργεί νέα πράγματα, κάτι που επιδιώκει όταν έλθει η ώρα για παιχνίδι.
Εντάξει, παίζει και με κούκλες
«Και αν δει κάποια που της αρέσει ιδιαίτερα θα της την αγοράσουμε. Αλλά όταν πάμε σε κάποιο κατάστημα με παιχνίδια, δε θα κολλήσει στα ράφια με τις κούκλες και αυτή ήταν η επιδίωξή μας. Θέλω να μεγαλώσει χωρίς να σκέφτεται τι θα έπρεπε να της αρέσει επειδή είναι κορίτσι. Θέλω να την αφήσω ελεύθερη να εξερευνήσει τον κόσμο, για να καταλάβει τι πραγματικά την ενδιαφέρει».
Ο Γιάννης είναι προγραμματιστής και ομολογεί πως κατά βάθος ελπίζει πως μια μέρα η Όλεια θα θελήσει να ασχοληθεί με την πληροφορική, έναν τομέα που χρειάζεται μεγαλύτερη γυναικεία παρουσία και περισσότερες προγραμματίστριες.
Πιστεύει πως τα κορίτσια μεγαλώνουν συχνά σε ένα οικογενειακό περιβάλλον με καθορισμένους ρόλους για κάθε φύλο. Αυτά τα στερεότυπα, αν αφεθούν ανεξέλεγκτα, μπορεί να αποδειχθούν περιοριστικά για μια γυναίκα όταν έλθει η στιγμή να διαλέξει την καριέρα που θα ακολουθήσει ή να εξερευνήσει διάφορες μορφές αυτοέκφρασης. Θεωρεί ότι ο στόχος του, ως πατέρας, είναι να εξασφαλίσει ότι η Όλεια θα νιώθει αρκετά ανεξάρτητη και σίγουρη για τον εαυτό της ώστε να κάνει αυτά που κάνουν κι οι άντρες, αν το θελήσει, ό,τι κι αν λεν οι άλλοι.
Με βλέπει να κάνω ό,τι κάνει κι η γυναίκα μου: ετοιμάζω πρωινό, καθαρίζω, ετοιμάζω τα παιδιά για το σχολείο το πρωί
«Κάνουμε βάρδιες, ανάλογα με τις απαιτήσεις της δουλειάς μας και έτσι πρέπει να γίνεται. Είναι σημαντικό να βλέπει αυτή τη συμπεριφορά, ό,τι και αν της λέω εγώ αυτά τα καθημερινά παραδείγματα θα την επηρεάσουν περισσότερο».
Θέλοντας να επεξηγήσει την έννοια της εκπαίδευσης μέσω παραδειγμάτων, μου λέει ότι όταν είναι με την Όλεια προσπαθεί να κλείνει το κινητό του, ώστε να συμμετέχει πλήρως σε ότι κάνουν. Αν και επιθυμεί να αναπτύξει η κόρη του ένα υγιές ενδιαφέρον για αυτά που μπορεί να της προσφέρουν η τεχνολογία και οι ψηφιακές διασυνδέσεις, πρέπει επίσης να καταλάβει ότι είναι αναντικατάστατη η ουσιαστική επικοινωνία πρόσωπο με πρόσωπο.
Είναι αδύνατο να αποφύγεις την έκθεση των παιδιών στο διαδίκτυο.
«Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τα προετοιμάσεις γι’ αυτό. Σε ό,τι με αφορά, θέλω να εξασφαλίσω ότι η Όλια γνωρίζει την αξία της και έχει υψηλή αυτοεκτίμηση, ώστε να μην αναλώνεται ψάχνοντας επιβεβαίωση, με like και καρδούλες, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ως γονείς ξέρουμε ότι η μάχη με αυτόν τον νέο τρόπο επικοινωνίας είναι χαμένη. Αντί να προσπαθώ να την περιορίσω, προτιμώ ως πατέρας να της δώσω τα αναγκαία εφόδια ώστε να μπορεί με άνεση να παίρνει αυτό που πραγματικά χρειάζεται, αφήνοντας κατά μέρος τα υπόλοιπα».