Ο Θοδωρής Λ. και τα επτά αδέλφια του μεγάλωσαν σε ένα μικρό χωριό της Αλβανίας, την περίοδο που η χώρα ήταν κομμουνιστική. Μετά τις πρώτες τάξεις του δημοτικού αναγκάστηκαν να αφήσουν το σχολείο για να δουλέψουν και να βοηθήσουν την οικογένειά τους να επιβιώσει. Μια τέτοια ευθύνη, σε πολύ νεαρή ηλικία, τον έκανε αυτάρκη και ικανό να ανταπεξέλθει σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Από την άλλη πλευρά, κατάλαβε πως η ελλιπής εκπαίδευση αποτελούσε ένα μεγάλο εμπόδιο και υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι αν γινόταν πατέρας θα είχε ως κύρια προτεραιότητα να εξασφαλίσει τη μόρφωση των παιδιών του.
Καθώς τα εισοδήματά του, μαζί με τη γυναίκα του, είναι χαμηλά, δεν ήταν εύκολο να τηρήσει αυτήν την υπόσχεση μεγαλώνοντας δύο κόρες. Και οι δυο γονείς έμαθαν να επινοούν διάφορους τρόπους για να μειώνουν τα έξοδά τους και να εξασφαλίζουν πόρους για τις πραγματικά βασικές ανάγκες τους.
Μια σωστή εκπαίδευση και η ικανότητα να μπορείς να συντηρήσεις τον εαυτό σου είναι τα πιο σημαντικά πράγματα που θεωρώ ότι πρέπει να δώσω στις κόρες μου
«Ήμασταν πλούσιοι, η γυναίκα μου κι εγώ, πριν τον κομμουνισμό – ακίνητη περιουσία, πολυτελή αντικείμενα, αυτό που πολλοί θεωρούν «μια καλή ζωή», αλλά όλα εξαφανίστηκαν σε μια στιγμή. Έμαθα ότι το χρήμα μπορεί να φύγει όπως ήλθε, αλλά αν είσαι προσεκτικός με τα έσοδά σου, θα καταφέρεις να αποκτήσεις ότι επιθυμείς πραγματικά. Ναι, χρειάζονται κάποιες θυσίες, αλλά τις κάνεις χωρίς να σε νοιάζει, γιατί βλέπεις ότι είναι εφικτό να έχεις αυτό που θέλεις».
Τόσο η Ηλιάνα, που είναι 41 ετών σήμερα, όσο και η 37χρονη Ορνέλα, τον έχουν κάνει περήφανο καθώς ενστερνίστηκαν αυτές τις αξίες στη ζωή τους και στις επιτυχημένες καριέρες τους. Και με πόνο εξομολογείται ότι, όταν αρχικά σκέφτηκε να κάνει οικογένεια, δεν είχε στο μυαλό του ότι θα ανέτρεφε δυο κόρες. Παλιότερα, λέει, η γέννηση ενός κοριτσιού θεωρούνταν κακοτυχία για το χωριό, σε σημείο που έλεγαν ότι «μαύρισαν τα κεραμίδια της στέγης». Όταν γεννήθηκε η Ηλιάνα, θυμάται ότι απλά ένιωσε ευγνωμοσύνη που το μωρό ήταν υγιές, αλλά σε ότι αφορά τη μικρότερη Ορνέλα, τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι.
Ήθελα το δεύτερο παιδί μου να είναι αγόρι.
«Αλλά αυτό είναι θέμα τύχης – και νιώθω πολύ καλύτερα έχοντας στη ζωή μου αυτές τις δύο δυνατές γυναίκες. Οι κόρες μου είναι ανεξάρτητες, βγάζουν μόνες τους το ψωμί τους, αλλά δεν ξεχνούν τους γονείς τους, όπως οι γιοι των φίλων μου. Τους αρέσει στ’ αλήθεια να περνούν χρόνο μαζί μας, να πηγαίνουμε για φαγητό, για καφέ ή απλά μια βόλτα για να μιλήσουμε για αυτά που μας απασχολούν. Με τις πράξεις τους δείχνουν πραγματική ευγνωμοσύνη για όσα κάναμε γι’ αυτές και δε θεωρούν τίποτε δεδομένο. Με τιμούν σαν πατέρα με την υπέροχη ζωή που επέλεξαν να ζήσουν. Δε θα μπορούσα να ζητήσω τίποτε περισσότερο».